Wij gedenken in liefde

Jeane Gaspersz

Clary Koutstaal (25 februari 2025)

Clary was hartelijk en betrokken, ze hield van het onderwijs waar ze na haar opleiding haar werkzame leven aan besteedde. Ze genoot vooral van die kinderen en jongeren die extra zorg vroegen. Zo kwam ze ook in Zeist terecht bij Bartimeus. Ze ging wonen in de Brugakker en vond daar aansluiting bij de buren en collega’s, en kreeg er vriendinnen voor het leven. Ondertussen hield ze ook nauw contact met de jongste kinderen uit het gezin die nog thuis woonden, en later met de neven en nichten.

Ze schilderde graag, en de waterlelie die zij maakte sierde de voorkant van de rouwkaart. Een bloem, gericht naar het licht, groeiend vanuit de diepten.

Haar laatste jaren bracht ze door in Warande, waar ze steeds meer weggleed uit het leven. We namen afscheid van haar met familie, oudcollega’s, vriendinnen en gemeenteleden op Zeister Bosrust. Moge zij rusten in vrede.

Iet van Woudenberg-Husen (13 februari 2025)

Iet was een bijzondere vrouw – betrokken, warm, daadkrachtig, nieuwsgierig en met twinkeling in haar ogen als je haar zag. Er was weinig wat aan haar aandacht ontsnapte. Ze ging al van jongs af aan een eigen weg, en zocht naar manieren om zichzelf te ontwikkelen. Die zelfstandigheid hielp haar op momenten waarop het erop aan kwam in het gezinsleven. Het hielp haar verder toen ze opeens zónder Reijer alleen verder moest, en toen ze de overstap moest maken van zelfstandig wonen naar de Amandelhof. Ze had buitenshuis veel vrijwilligerswerk in bestuursfuncties. Ook in de kerk is ze van grote betekenis geweest, onder andere als ouderling-kerkvoogd. Haar uitvaart had ze minutieus voorbereid, en zorgvuldig steeds up to date gehouden: liederen uit de bundel van 1973 werden vervangen en aangevuld met de aanduiding van liederen uit het Nieuwe Liedboek.

Maar één ding bleef hetzelfde: haar keuze voor een tekst uit 1 Korinthe 13. Want het waren geloof, hoop en liefde die haar als tekenen van Gods nabijheid in het hart gegrift waren. En de grootste daarvan: de liefde. Dat zij daarin mag rusten.

Marion Stassen (9 februari 2025)

Marions jonge jaren zijn in vergaande mate beïnvloed door de oorlog en de gevolgen ervan. Ze was als oudste degene op wie haar moeder leunde bij het verwerken van de tegenslagen uit die tijd. Ze had een vrolijk karakter, was duidelijk in wat ze wilde, had snedige uitdrukkingen en dol op kinderen. Sportief was ze zeker: overal fietste ze naar toe. Haar beroep als kraamverzorgster heeft ze met veel plezier uitgeoefend, en met veel gezinnen hield ze lang contact.

In Zeist bracht ze jaren met veel plezier door in de woongroep Couwenhoven, waar ze door haar gezondheidsproblemen de laatste jaren óók contacten mee hield na de verhuizing naar Spathodea. In onze gemeenschap kwam ze regelmatig naar de activiteiten die we organiseerden, tot het niet meer ging.

Haar broers en zussen zorgden voor een mooi afscheid, passend bij wie ze was, met de muziek van Bach als troost. We lazen daar ook Psalm 91 om onszelf eraan te herinneren dat God ons engelen stuurt op onze weg om ons te behoeden en te bewaren. Dat zij mag rusten in vrede.

Emma Ganzevoort-van Duin (28 januari 2025)

Emmy van Duin is geboren en opgegroeid in Noordwijk, een vissersdorp, binnen een gewoon gereformeerd gezin. Ze was de oudste van uiteindelijk zes kinderen en kreeg zo al heel jong mee te zorgen en verantwoordelijk te zijn. Het waren moeilijke jaren, armoede, oorlog, hongerwinter.

Als kind dacht ze zendingsarts in de tropen te worden, maar ja een meisje, studeren?? Toch lukte het haar de verpleging in te gaan, en ze heeft ook in de tropen gewerkt, in Sorong, Nieuw Guinea. Een korte periode maar heel belangrijk voor haar. Daar is ze getrouwd, en terug in Nederland met een groeiend gezin pakte ze van alles op: feministische theologie, de Joodse manier van geloven, Afrikaanse literatuur, werelddiakonaat, nieuwe levensstijl. Maar vooral ze stond open voor mensen.

In een tweede periode in Suriname was ze assistent-directrice van het internaat Siswa Tama, waar een 140 meisjes van 12 tot 22 jaar woonden om onderwijs te kunnen volgen. Later in Leeuwarden waar haar man predikant was werkte ze intensief mee in het pastoraat; daar begon ze ook haar creatieve kant te ontwikkelen. In de tijd dat ze hier in Zeist woonde heeft ze veel moois geproduceerd.

Geloven was daarbij een vanzelfsprekend kernelement van haar leven. Daarbij lag de nadruk vooral op de vraag: Waar ben ik nodig? Wie heeft mij nodig? Wat mag ik doen?

Ze kwam graag in de zangdienst van de Broedergemeente, tot vlak voor het einde.

De laatste jaren ging ze langzamerhand achteruit. Vorig jaar april verhuisde ze naar de Amandelhof, daar woonde ze in een sfeer van warme zorgzaamheid, en had snel goede banden met personeel en met andere bewoners. Maar de spraak viel weg en begin januari werd ze ziek. 28 januari is ze overleden.

Atti van den Broek (26 januari 2025)

Atti hield van het leven, ze hield van de mensen en tradities die het leven kleurden en betekenis gaven. Ze zag het goede in de ander en had daar zorg voor. Met Willem, haar man, kreeg ze twee kinderen. Samen deden ze alles met elkaar en voor elkaar. Toen hij overleed, moest Atti als het ware opnieuw beginnen. Tegenslag in haar gezondheid bleef haar niet bespaard, maar toch knokte ze elke keer weer om verder te kunnen. Ze hield van muziek, en de Passion van Bach speelde daarbij een grote rol.

Toen het niet meer ging, gaf ze zich vol vertrouwen over aan de liefde van God. In de dankdienst voor haar leven stonden we stil bij de liefde van God die alles overstijgt en ons draagt. Moge haar nagedachtenis tot zegen zijn.

Marry Jekel-Bax (23 januari 2025)

Marry Jekel - Bax werd geboren op 14 september 1934 en overleed afgelopen 23 januari.

Marry vierde afgelopen September haar 90e verjaardag, en zij en Johan keken uit naar hun 65-jarige huwelijksdag in 2025. Maar nu zijn we hier, en gedenken haar samen met Johan, haar kinderen en kleinkinderen en met ons als gemeente. Want hier voelde zij zich thuis en gaf ze heel veel mensen een vrolijk gevoel.

Ze zette zich ook in voor onze gemeente via allerlei vrijwilligerswerk. Laatst weerklonk hieraan nog een herinnering aan de wijze waarop ze in onze wijk de kerkbalans-acties heeft opgezet.

Ze hield van zingen, tot het laatst toe wilde ze dat blijven doen. In de dankdienst voor haar leven zongen én luisterden we daarom naar muziek die haar hart had.

Want dankbaar was ze voor al het goede dat ze had ontvangen, voor de liefde die ze ervoer in haar gezin, haar familie, en met haar vrienden.

Dat haar gedachtenis tot zegen mag zijn.

Fransina de Landes–Wasia (5 januari 2025)

Fransien werd geboren op 1 september 1939 en groeide op in Indonesië. Later kwam het gezin naar Nederland. Aanpassen was moeilijk en ingewikkeld, de taal leren en goed uitspreken was daarbij heel belangrijk. Nog jaren later was Fransien terecht trots dat die aanpassing haar gelukt was.

Ze huwde Jan de Landes, en samen waren zij gelukkig. Ze kregen drie kinderen: Alphons, Ludmilla en Winston. Het leven van dit gezin was bij tijden zwaar, en door Jans werk op de grote vaart stond Fransien er vaak lange tijd alleen voor. Toch merkte je daar niets van. De verhuizing naar Zeist werd ingegeven door de zorg die hun kinderen nodig hadden, en dat vroeg opnieuw veel van haar. In de kerk maakte ze vrienden, was ze trouw lid van de handwerkclub. Ze dronk géén koffie na de dienst want ze wilde thuis zijn voor ’t geval iemand van de familie haar zou bellen.

In huis is ze gevallen, en daardoor belandde ze in het ziekenhuis. Daar overleed ze op zondagmorgen 5 januari. We hebben Fransien herdacht op 13 januari en bij haar man en zoon begraven op Bosrust. Onze gedachten gaan uit naar haar familie en de mensen met wie ze hier in Zeist zo lang opgetrokken heeft.

Rina Alblas (2 januari 2025)

Rina is 2 januari 2025 rustig ingeslapen na de slopende ziekte ALS. Op 10jarige leeftijd kwam ze in Zeist wonen. Ze had 2 zussen en 1 broer. Haar ouders hadden een kachelwinkel aan de Voorheuvel. Ze groeide gelukkig op en er werd veel gezongen in het gezin. Ze kleurde graag langs de grenzen van het leven. Ze ging werken in de zorg. Langs de lijnen van de Sterrenberg, Looborch en uiteindelijk in huize Valkenbosch. Ze hield van de antroposofische zorg met aandacht voor zingeving en vrijheid van zijn. Ze trouwde Richard Holslag en ze kregen Ruben en Elise. De geboorte van hen was haar hoogtepunt en alles van hen nadien. Richard en Rina groeiden uit elkaar en zo werd ze vader en moeder inéen.

Jaren geleden kreeg ze ALS en in de Bijbel die Ruben meebracht naar het rouwgesprek zaten allemaal briefjes verstopt. Allemaal bij woorden die de rauwheid, onvermogen, opstand en verdriet van een mensenleven weergaven. Maar veelal eindigend in een loflied aan de Eeuwige. Op 10 januari namen we, namens Zeist West, afscheid met woorden over de liefde uit de Korinthe brief. Onze gedachten gaan uit naar Ruben en Elise.

Dick Stafleu ( 24 november 2024)

Op zondag 24 november 2024 overleed Dick Stafleu. Hij was een erudiet mens, gericht op de verbinding van natuurwetenschappen met geschiedenis en filosofie. Dit bracht hem nationaal en internationaal waardering. Maar hij was bovenal echtgenoot voor Greet en vader voor zijn kinderen, opa voor zijn kleinkinderen. Op kerkelijk terrein heeft hij zich ingezet voor de samenwerking tussen wijken, uitmondend in de PG Zeist. In onze wijk heeft hij in diverse ambten veel bijgedragen aan een basis voor de toekomst. 

Na een dankdienst voor zijn leven in het kerkelijk centrum hebben we afscheid van hem genomen op de algemene begraafplaats in Zeist. Zijn nagedachtenis zij tot zegen. 

Overledenen 2023-2024